του Αχιλλέα Ροδίτη
Επιβεβαιώνεται πλήρως, και με επίσημα στοιχεία, η «Πολιτεία» για το ρεπορτάζ της που αφορά στα παραδοσιακά εμπορικά καταστήματα που κλείνουν οριστικά έστω και αν έχουν διανύσει μία πολυετή πορεία επιτυχίας στο λιανεμπόριο. Και μάλιστα, πολλά από αυτά έχουν «γράψει» την δική τους ιστορία στην τοπική κοινωνία, έχοντας αντέξει δύσκολες περιόδους κρίσης, ακόμα και πολέμους!
Τοπικές μικρές επιχειρήσεις που πρωτο-άνοιξαν προπολεμικά, πριν το 1940, που κρατήθηκαν σε όλη την διάρκεια του εθνικού διχασμού, που βίωσαν δικτατορία και πολλά άλλα σκαμπανεβάσματα οικονομικού και πολιτικού περιεχομένου. Αλλά κατόρθωσαν, είτε με τους ιδρυτές τους, είτε με τους συνεχιστές που πήραν την σκυτάλη ακολουθώντας την «οικογενειακή» επιχείρηση, να κρατηθούν «όρθιες» και να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην μικρομεσαία εμπορική επιχειρηματικότητα.
80% ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ
ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΟΝ «ΚΥΚΛΟ» ΤΟΥΣ
Φαίνεται όμως ότι αυτή η παράδοση στο εμπόριο χάνεται και τείνει να εκμηδενιστεί, όπως ακριβώς έγραψε η «Πολιτεία» την προηγούμενη Δευτέρα. Και «έρχεται» η σχετική έρευνα που έχει γίνει από την Ομοσπονδία Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας Πελοποννήσου, ΝΔ Ελλάδας και Ιονίων Νήσων να επιβεβαιώσει απόλυτα του λόγου το αληθές. Σύμφωνα με την έρευνα αυτή και όπως δηλώνει ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας κ. Γιώργος Βαγενάς, «το 80% των παραδοσιακών εμπορικών επιχειρήσεων τελειώνουν την διαδρομή τους στη σημερινή εποχή». Αντίθετα, πριν από μία δεκαετία το ίδιο ποσοστό είχε εντελώς αντίστροφη αναφορά. Δηλαδή, το 80% των παραδοσιακών εμπορικών μαγαζιών συνέχιζαν την ύπαρξή τους και μόλις το 20% οδηγούνταν σε κλείσιμο επειδή η νεότερη γενιά επέλεγε μια άλλη επαγγελματική ενασχόληση. Όσες επιχειρήσεις παραμένουν ακόμα ανοιχτές κρατιούνται σε λειτουργία από την προηγούμενη γενιά. Δηλαδή, από τους ιδιοκτήτες που σήμερα βαίνουν προς την συνταξιοδότηση και όχι από τα παιδιά τους. Μάλιστα η παραπάνω έρευνα δεν αφορά μόνο την Πάτρα αλλά ολόκληρη την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, αλλά και την Πελοπόννησο.
«Είναι η πικρή αλήθεια αυτή. Τελειώνει αυτό που ξέραμε εμείς ειδικά οι πενηντάρηδες, ότι ένας νέος της γενιάς μας αν δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να προχωρήσει σε μια επιστήμη ή σε έναν άλλο επαγγελματικό κλάδο, είχε την εξασφαλισμένη δουλειά στο… μαγαζί του μπαμπά, που ο πατέρας του παρέλαβε από τον δικό του πατέρα κι εκείνος από τον δικό του…», λέει ο κ. Βαγενάς. Περιγράφει μια πραγματικότητα την οποία άπαντες βιώσαμε και ξέραμε ως κάτι δεδομένο. Εμπορικά μαγαζιά που με το επώνυμο του ιδιοκτήτη και μόνο αποτελούσαν «σφραγίδα» για τους ντόπιους καταναλωτές. Καλλιεργούνταν μια αμφίδρομη σχέση εμπιστοσύνης, από τους καταναλωτές για την ποιότητα των εμπορευμάτων και από τους εμπόρους για την εξόφληση των προϊόντων που έδιναν ακόμα και με δοσολόγιο. Το καταναλωτικό κοινό πήγαινε στον «τάδε» να αγοράσει παπούτσια και στον «δείνα» για φορέματα ή κοστούμια και ούτω καθεξής. Έτσι, η επιχείρηση ήταν εξασφαλισμένη όσον αφορά την επιβίωση και ταυτοχρόνως παρείχε σίγουρη επαγγελματική διέξοδο στην επόμενη γενιά.
ΤΑ ΑΙΤΙΑ
Φαίνεται όμως ότι οι σημερινές δυσκολίες άλλαξαν τα δεδομένα. Ο καταιγισμός φόρων, η ακρίβεια, η μείωση αγοραστικής δυνατότητας, αναφέρονται ως μερικά από τα κύρια αίτια του κακού. Το πιο βασικό όλων όμως είναι η έφοδος των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων που κατατρόπωσαν ως φαίνεται τον «μικρό εμποράκο». Σε συνδυασμό βέβαια με τα δυσβάσταχτα μέτρα που λαμβάνονται από το κεντρικό κράτος, χρόνια τώρα και όχι μόνο σήμερα, μέτρα που, όπως τονίζει ο κ. Βαγενάς, «είναι μέτρα που βολεύουν απολύτως τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες αλλά παράλληλα εξοστρακίζουν τις μικρές εμπορικές επιχειρήσεις».
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
