Κάποια ζευγάρια ήταν γραφτό να είναι μαζί. Κανένα όμως περισσότερο από την σχέση… ζωής του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα με τη Νάπολη. Μια σχέση που τα είχε όλα. Κάθε δυνατό συναίσθημα. Αχαλίνωτη χαρά και αφοσίωση. Υπήρχε εμπιστοσύνη και ελπίδα. Υπήρχαν πολλά σκαμπανεβάσματα, μα πάνω απ’ όλα υπήρχε άνευ όρων αγάπη. 40 χρόνια μετά το πρώτο τους ραντεβού τίποτα δεν τους χωρίζει. Ούτε ο θάνατος. Το ertsports.gr έκανε οδοιπορικό στη Νάπολη του Μαραντόνα.
Ο Μαραντόνα είναι ένας πραγματικός θρύλος του ποδοσφαίρου, ειδικά στη Νάπολη, όπου άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία του ποδοσφαίρου και στην κουλτούρα της πόλης. Όταν πήρε μεταγραφή για τη Νάπολι το 1984, η ομάδα θεωρούνταν μια από τις πιο αδύναμες στην Ιταλία και η πόλη ήταν συνδεδεμένη με το έγκλημα και τη διαφθορά. Ο Αργεντινός, όμως, τα άλλαξε όλα αυτά, οδηγώντας τους “παρτενοπέι” στην κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων (το 1987 και το 1990), ενός Κυπέλλου Ιταλίας (το 1987), ενός Σούπερ Καπ Ιταλίας (το 1990) και του μοναδικού ευρωπαϊκού τροπαίου του συλλόγου μέχρι σήμερα, του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ (το 1990), μεταμορφώνοντας τη Νάπολη σε… ποδοσφαιρική πόλη.
Γι’ αυτό ήθελα να την επισκεφτώ. Για να δω από κοντά την πόλη του “Θεού”. Για να γεμίσω εικόνες και συναισθήματα που θα με συνοδεύουν για πάντα.
Ο Μαραντόνα είχε μεγαλώσει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας στη Villa Fiorito, μια υπερπληθυσμιακή παραγκούπολη στα προάστια του Μπουένος Άιρες. Δεν υπήρχε καθαρό νερό, δεν υπήρχαν ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι και οι εξαθλιωμένοι κάτοικοι έπρεπε να εργάζονται νυχθημερόν για να επιβιώσουν. Ο οικοδόμος πατέρας του, ο Ντον Ντιέγκο, πήγαινε στη δουλειά στις 4 το πρωί κάθε μέρα και, σύμφωνα με τα λόγια του γιου του, «έφτανε σπίτι νεκρός».
Στη Νάπολη θα έβρισκε μια ομάδα, μια πόλη και ένα κοινό που αντιμετώπιζε τα ίδια προβλήματα με εκείνον όταν μεγάλωνε. Ήταν μια δυσλειτουργική, υποβαθμισμένη, αλλά εξαιρετικά παθιασμένη πόλη -ιδιαίτερα όταν επρόκειτο για το ποδόσφαιρο- που υπέφερε από μαζική φτώχεια, ανεργία και οργανωμένο έγκλημα, ενώ ο αριστοκρατικός, βιομηχανικός βορράς την απεικόνιζε ως κηλίδα για την Ιταλία. «Θέλω να γίνω το είδωλο των φτωχών παιδιών της Νάπολης, γιατί είναι σαν κι εμένα όταν ζούσα στο Μπουένος Άιρες», θα έλεγε ο “El Pibe de Oro” την πρώτη του μέρα ως παίκτης των “παρτενοπέι”.
Και τα κατάφερε. Η Νάπολη είναι 100% η πόλη του Μαραντόνα. Όποιο στενό, όποια πλατεία, όποιον δρόμο να διαβείς θα πέσεις πάνω σε μια τοιχογραφία ή μια αφίσα του. Σε κάθε βήμα που έκανα τον αισθανόμουν, με καθοδηγούσε. Ήταν η ελπίδα μιας ολόκληρης πόλης, που μέσα από το ποδόσφαιρο ζωντάνεψε τους κατοίκους της. Τους έκανε περήφανους. Τους άλλαξε προφίλ. Τους έκανε νικητές. Μα πάνω απ’ όλα τους έκανε περήφανους.
Μπλούζες, σημαίες, κούπες, μινιατούρες, πατατάκια (!). Τα πάντα είχαν την μορφή του Μαραντόνα. Γιατί; Γιατί είναι αυτός που όταν πάτησε το πόδι του στη Νάπολη τόνισε το ηθικό των ντόπιων. Δεν ήταν πια ο φτωχός Νότος όπως τους αποκαλούσαν. Ήταν περήφανοι Ναπολιτάνοι και μετά Ιταλοί. Γιατί έτσι νιώθουν και δεν το κρύβουν.
Ένας άνθρωπος που έζησε μόλις επτά χρόνια στην πόλη την επηρέασε τόσο βαθιά. Γιατί όπως είχε πει και ο ίδιος κάποτε: «Η Νάπολη ήταν μια τρελή πόλη. Τόσο τρελή όσο ήμουν κι εγώ».
Ο θάνατος του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα στις 25 Νοεμβρίου 2020 σκόρπισε θλίψη σε ολόκληρο τον κόσμο του ποδοσφαίρου, αλλά η αντίδραση ήταν ιδιαίτερα έντονη στη Νάπολη, εκεί όπου ο θεός της μπάλας αποτελεί ένα είδος θρησκείας. Η απώλειά του δεν ήταν απλή υπόθεση για τους Ναπολιτάνους. Ήταν η απώλεια ενός συμβόλου, ενός ανθρώπου που ενσάρκωνε τη φιλοδοξία, την πάλη και την επιθυμία για αναγνώριση και δικαιοσύνη – αξίες που συνδέονται στενά με την πόλη και τους κατοίκους της.
Όλη η χώρα ήταν υπό lockdown. Ο κορονοϊός όμως δεν υπήρχε για τη Νάπολη εκείνη τη μέρα. Χιλιάδες κάτοικοι βγήκαν από τα σπίτια τους, πήγαν στη διάσημη τοιχογραφία του στην Quartieri Spagnoli και άφησαν ένα λουλούδι ή κάτι που τους ένωνε. Κάτι για να θυμούνται το Θεό τους.
Τέσσερα χρόνια μετά η περιοχή είναι ίδια. Οι αφιερώσεις, τα αναμνηστικά, η μορφή του Μαραντόνα είναι εκεί. Χιλιάδες τουρίστες από κάθε σημείο της γης επισκέπτονται τον τόπο λατρείας και αποτίουν φόρο τιμής σε μια από τις πιο ταλαντούχες και ισχυρές ποδοσφαιρικές προσωπικότητες που πάτησαν στη γη.
Η ιστορία του φημισμένου γκράφιτι κρατά από το 1990 όταν ένας νεαρός ντόπιος καλλιτέχνης, σε ηλικία μόλις 23 ετών, ο Μάριο Φιλάρντι, εκστασιασμένος από την κατάκτηση του δεύτερου πρωταθλήματος της Νάπολι πήρε την απόφαση να το δημιουργήσει προς τιμήν του Μαραντόνα. Το έργο, ωστόσο, με το πέρασμα των χρόνων άρχισε να ξεθωριάζει και το 2016, ένας άλλος καλλιτέχνης, ο Σαλβατόρε Ιοντίτσε, ανέλαβε την αποκατάστασή του. Η “ανανέωση” ολοκληρώθηκε ένα χρόνο μετά, τον Οκτώβριο του 2017, όταν ο Αργεντίνος, Φρανσίσκο Μποσολέτι, ανέλαβε με τη σειρά του να σχεδιάσει ξανά το πρόσωπο του “Pibe d’Oro”.
Στο σημείο έχει στηθεί ένας ολόκληρος “ναός”, που είναι εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένος στον… άνθρωπό τους. Αφίσες, φανέλες, εικονοστάσια, σημαίες, κασκόλ και μικρότερα γκράφιτι ποδοσφαιριστών που έχουν αγαπηθεί επίσης πολύ από την πόλη, όπως του Ινσίνιε, του Όσιμεν, του Κβαρατσχέλια, του Χάμσικ και του Μέρτενς, βρίσκονται παντού.
Το ταξίδι μου έκλεισε στο “Diego Armando Maradona Stadium”. Έτσι μετονομάστηκε το “Stadio San Paolo” τον Δεκέμβριο του 2020. Αυτή η απόφαση, προς τιμήν του Μαραντόνα, αντανακλά τη βαθιά αγάπη και εκτίμηση που είχε ο ίδιος για την πόλη και την ομάδα της Νάπολι, καθώς και την αναγνώριση της σπουδαιότητάς του από τον σύλλογο.
Το γήπεδο παλιό. Άχρωμο εξωτερικά. Οι δρόμοι όμως γύρω από αυτό καμία σχέση. Βέσπες γαλάζιες, στα χρώματα της ομάδας, μπαλκόνια γεμάτες σημαίες, καταστήματα γεμάτα αφίσες, πάγκοι με φανέλες και κασκόλ. Μέσα; Σχεδόν γεμάτο όπως πάντα. Το κλίμα; Γιορτινό.
Ναπολιτάνοι και τουρίστες έγιναν ένα το μεσημέρι του Σαββάτου (30/3). Το αποτέλεσμα; Βαρύ. Η Αταλάντα έφυγε νικήτρια με σκορ 3-0. Οι αντιδράσεις μετά το τέλος του ματς; Έντονες! Οι παίκτες πήγαν να χαιρετήσουν τους οπαδούς -οργανωμένους και μη- ακούγοντας αποδοκιμασίες, Αυτό που φώναζαν μετά το τέλος του ματς οι ultras ήταν ότι δεν τους νοιάζει το πρωτάθλημα που κατέκτησαν πέρσι. Αυτό που θέλουν είναι σεβασμός. Βλέπετε, η φετινή πορεία της Νάπολι δεν είναι ίδια με την περσινή, όπου έφτασε μέχρι την κατάκτηση του scudetto για πρώτη φορά μετά από 33 χρόνια και για τρίτη φορά στην ιστορία της.
Φεύγοντας από το γήπεδο τα νεύρα της ήττας… πέρασαν. Μάλιστα, σε μια σύντομη κουβέντα μου με έναν Ναπολιτάνο μου είπε: «Δεν μας νοιάζουν οι νίκες και τα πρωταθλήματα. Εμείς είμαστε Νάπολι ότι και να γίνει. Νάπολι, Μαραντόνα και πίτσα».//
