Η αποδοχή του απρόβλεπτου και των αρνητικών που έχει ζωή, είναι μια κατάσταση που διαφέρει πολύ σε σχέση με την παραίτηση της κατάκτησης της χαράς. Σύμφωνα με την ψυχολογία, οι άνθρωποι που έχουν αποδεχτεί πως θα είναι πάντα δυστυχισμένοι και η ζωή θα είναι πάντα δυσάρεστη, το εκφράζουν μέσα από ορισμένες, διακριτικές συμπεριφορές.
Τα σημάδια αυτά, δεν είναι τόσο προφανή, όσο είναι τα διαρκή παράπονα αλλά, μικρές και ανεπαίσθητες συμπεριφορές που δείχνουν ότι ένας άνδρας δεν προσπαθεί πλέον να είναι ευτυχισμένος.
Στο άρθρο αυτό, αναλύονται οι επτά συνήθειες που μαρτυρούν ότι ένας άνδρας έχει παραιτηθεί από την επιδίωξη της ευτυχίας.
Τα στοιχεία αυτά, εκτός από το ότι μας αποκαλύπτουν την ψυχολογία των άλλων, μπορεί να μας κατευθύνουν και στην κατανόηση της δικής μας ψυχοσύνθεσης.
Η αναγνώριση άλλωστε, είναι το πρώτο σημαντικό βήμα προς τη θετική αλλαγή.
Οι 7 ανεπαίσθητες συνήθειες ενός άνδρα που έχει αποδεχθεί ότι θα είναι δυστυχισμένος στη ζωή
- Αρνητικότητα
- Αποφυγή κοινωνικών αλληλεπιδράσεων
- Υποτίμηση των επιτυχιών
- Επιζήμιος αρνητικός διάλογος με τον εαυτό
- Παραμέληση της αυτοφροντίδας
- Επιδίωξη της τελειότητας
- Αποφυγή έκφρασης ευαλωτότητας
Αρνητικότητα
Μία από τις πιο χαρακτηριστικές συνήθειες των ανθρώπων που έχουν παραιτηθεί από την επιδίωξη της ευτυχίας, είναι η έντονη αρνητικότητα. Αυτό δεν σημαίνει πως, οι άνθρωποι αυτοί είναι απλώς απαισιόδοξοι.
Ακόμη χειρότερα, είναι μια κατάσταση όπου κυριαρχούν και επισκιάζουν τη ζωή τους οι αρνητικές σκέψεις. Σύμφωνα με την ψυχολογία, οι σκέψεις μας έχουν σημαντική επίδραση τόσο στα συναισθήματα, όσο και γενικά στην ευημερία μας. Ουσιαστικά, γινόμαστε αυτό που σκεφτόμαστε.
Ο Seligman εισήγαγε την έννοια της «μαθημένης αδυναμίας», σύμφωνα με την οποία τα άτομα αισθάνονται ανίκανα να αλλάξουν τις συνθήκες της ζωής τους λόγω παλαιότερων εμπειριών.
Παρατήρησε ότι όσοι επικεντρώνονται συστηματικά στις αρνητικές πτυχές της ζωής τους συχνά νιώθουν παγιδευμένοι, ανήμποροι να αλλάξουν την κατάστασή τους.
Αυτή ακριβώς η πεποίθηση, ότι τίποτα δεν έχει σημασία ή δεν μπορεί να αλλάξει, μετατρέπεται σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία για εκείνους που έχουν παραιτηθεί από την ευτυχία.
Δηλαδή, οι άνθρωποι αποδέχονται ολοκληρωτικά την αρνητικότητα και απορρίπτουν κάθε πιθανότητα θετικής αλλαγής, βάζοντας τον εαυτό τους σ’ έναν φαύλο κύκλο ατελείωτης απελπισίας.
Η αναγνώριση της νοοτροπίας αυτής, αποτελεί το πρώτο βήμα για την απελευθέρωση από τον κύκλο της απογοήτευσης και τη δημιουργία μιας πιο χαρούμενης ζωής.
Αποφυγή κοινωνικών αλληλεπιδράσεων
Μία ακόμη, συνηθισμένη συμπεριφορά των ανθρώπων που δεν επιδιώκουν πλέον το συναίσθημα της ευτυχίας, είναι η αποφυγή των κοινωνικών σχέσεων.
Ακόμη και αν κάποτε ήταν άνθρωποι κοινωνικοί και συμμετείχαν σε δρώμενα, μπορεί πλέον να προτιμούν να μένουν μόνοι τους, κλεισμένοι στο σπίτι.
Δεν είναι η υγιής συνήθεια όπου ο άνθρωπος αφιερώνει χρόνο στον εαυτό του, αλλά το αίσθημα πως, κοντά σε άλλους ανθρώπους, η δυστυχία του διογκώνεται.
Η συμπεριφορά αυτή, θυμίζει το συμπέρασμα του Καρλ Γιουγκ, ο οποίος είχε πει πως, “Η δυστυχία δεν προέρχεται από την μοναξιά, αλλά από την αδυναμία να μεταδώσεις και να μοιραστείς όσα είναι σημαντικά για εσένα, τον φόβο ότι δεν θα αποδεχτούν τις ιδέες σου”.
Πράγματι, ένας άνδρας που δεν επιδιώκει πλέον την ευτυχία, αισθάνεται πως δεν υπάρχει κανένας που να τον καταλαβαίνει.
Η αυτό – επιβαλλόμενη μοναξιά ωστόσο, οδηγεί σε μεγαλύτερη δυστυχία.
Υποτίμηση των επιτυχιών
Πόσες φορές απαξιώσατε τα επιτεύγματά σας, τις επιτυχίες σας; Οι άνδρες που έχουν παραιτηθεί από την επιδίωξη της χαράς, εστιάζουν στις αποτυχίες και τα ελαττώματά τους, παραβλέποντας τα δυνατά τους στοιχεία και τα επιτεύγματα που έχουν καταφέρει.
Πρόκειται για μια συνήθεια που απορρέει από ένα βαθύ συναίσθημα ανεπάρκειας. Η πεποίθηση αυτή, τους κρατά στάσιμους.
Αν δεν εκτιμούν τις επιτυχίες τους, ουσιαστικά υπονομεύουν την αίσθηση της αξίας τους. Εγκαταλείψτε αυτή τη συνήθεια που διαβρώνει την αυτοεκτίμησή σας, και αρχίστε να νιώθετε περήφανοι για όσα καταφέρνετε.
Επιζήμιος αρνητικός διάλογος με τον εαυτό του
Η γλώσσα που χρησιμοποιούμε με τον εαυτό μας μπορεί να διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό την οπτική μας και τη συναισθηματική μας κατάσταση.
Όσοι έχουν παραιτηθεί από την ευτυχία συχνά επιδίδονται σε επιβλαβή εσωτερικό διάλογο, κατηγορώντας τον εαυτό τους για υποτιθέμενα λάθη ή ανεπάρκειες.
Δεν πρόκειται μόνο για αυτοκριτική, αλλά για τη συστηματική χρήση σκληρής, αρνητικής γλώσσας απέναντι στον εαυτό.
Φράσεις όπως “τίποτα δεν μπορώ να καταφέρω” ή “είμαι ένας αποτυχημένος“, γίνονται κοινά στοιχεία του εσωτερικού τους μονολόγου.
Ο τρόπος με τον οποίο μιλάμε στον εαυτό μας έχει σημασία. Η συνήθεια του αρνητικού εσωτερικού διαλόγου τροφοδοτεί συναισθήματα αναξιότητας και απελπισίας, ενισχύοντας την παραίτηση από την ευτυχία.
Η αλλαγή αυτής της συνήθειας προϋποθέτει την επίγνωση του εσωτερικού μας λόγου και τη συνειδητή επιλογή λέξεων που είναι πιο ευγενικές και υποστηρικτικές.
Παραμέληση της αυτοφροντίδας
Τα άτομα που φαίνεται να έχουν παραιτηθεί από την ευτυχία συχνά παραμελούν τη σημασία της αυτοφροντίδας.
Αμελούν τη σωματική και ψυχική τους υγεία, πιστεύοντας ότι δεν αξίζει τον κόπο. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι παραλείπουν γεύματα, δεν κοιμούνται αρκετά ή ακόμα όταν αγνοούν σοβαρά προβλήματα υγείας.
Μπορεί επίσης να αποφεύγουν δραστηριότητες που κάποτε τους έδιναν χαρά, όπως η άσκηση ή ο χρόνος στη φύση. Η παραμέληση της αυτοφροντίδας δεν είναι απλώς αδιαφορία για την υγεία· είναι μια μορφή αυτοϋπονόμευσης.
Τροφοδοτεί συναισθήματα αναξιότητας και δυστυχίας, ενισχύοντας την πεποίθηση ότι δεν αξίζουν φροντίδα ή προσοχή.
Όπως είπε ο Σίγκμουντ Φρόυντ, “Τα καταπιεσμένα συναισθήματα δεν πεθαίνουν ποτέ. Είναι θαμμένα ζωντανά και θα εμφανιστούν αργότερα με πιο άσχημο τρόπο”.
Η παραμέληση της αυτοφροντίδας είναι ένας από αυτούς τους «άσχημους» τρόπους με τους οποίους εκδηλώνονται τα καταπιεσμένα συναισθήματα. Είναι μια σιωπηλή κραυγή για βοήθεια, ένα σημάδι βαθιάς απόγνωσης.
Η αναγνώριση αυτής της συνήθειας μπορεί να μας αφυπνίσει, ωθώντας μας να δώσουμε προτεραιότητα στην ευημερία μας και να ζητήσουμε βοήθεια όταν χρειάζεται.
Όλοι αξίζουμε φροντίδα, αγάπη και ευτυχία — ακόμη και εκείνοι που έχουν παραιτηθεί από αυτά.
Επιδίωξη της τελειότητας
Αντίθετα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, τα άτομα που έχουν παραιτηθεί από την ευτυχία συχνά επιδίδονται σε μια αδιάκοπη επιδίωξη της τελειότητας.
Θέτουν εξαιρετικά υψηλά πρότυπα για τον εαυτό τους και δεν δείχνουν καμία επιείκεια όταν, αναπόφευκτα, δεν τα καταφέρνουν.
Αν και η επιδίωξη της αριστείας είναι γενικά θετικό χαρακτηριστικό, το πρόβλημα προκύπτει όταν αυτά τα άτομα ταυτίζουν την προσωπική τους αξία με την ικανότητά τους να αγγίξουν την τελειότητα.
Κάθε αντιληπτή αποτυχία ή αδυναμία θεωρείται άμεση αντανάκλαση της αξίας τους, οδηγώντας σε συναισθήματα ανεπάρκειας και απόγνωσης. Όσοι κυνηγούν την τελειότητα συχνά δυσκολεύονται να αποδεχτούν τον εαυτό τους όπως είναι.
Βρίσκονται σε μια συνεχή αναζήτηση αλλαγής, βελτίωσης και τελειότητας, αγνοώντας την έμφυτη αξία και ανθρώπινη υπόστασή τους.
Η κατανόηση ότι η τελειότητα είναι ένας μη ρεαλιστικός στόχος και ότι είναι εντάξει να είμαστε ατελείς αποτελεί ένα κρίσιμο βήμα για να σπάσει ο κύκλος της αυτοϋποτίμησης και της δυστυχίας.
Αποφυγή έκφρασης ευαλωτότητας
Η τελική συνήθεια που μαρτυρά πως, ένας άνθρωπος έχει παραιτηθεί από την προσπάθεια να κατακτήσει την ευτυχία, είναι η αποφυγή της έκφρασης της ευλωτότητας. Ορθώνει συναισθηματικά τείχη, θεωρώντας πως αυτός είναι ο πιο ασφαλής δρόμος, να μην εκφράσει τα συναισθήματά του, να μην δείξει τον πραγματικό του εαυτό.
Η ψυχολόγος Brené Brown έχει πει σχετικά με την ευαλωτότητα πως, “Δεν έχει σημασία αν θα κερδίσεις ή αν θα χάσεις, αλλά αρκεί να έχεις το θάρρος να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, χωρίς να γνωρίζεις την έκβαση”.
Οι άνθρωποι που δεν επιδιώκουν την ευτυχία τους, φοβούνται την έκθεση και γι’ αυτό απομονώνονται, χάνοντας ωστόσο την ευκαιρία για ουσιαστική σύνδεση και τη θεραπευτική δύναμη των κοινών εμπειριών.
Η αποδοχή της ευαλωτότητας, είναι ένα σημαντικό σημάδι προς τη δημιουργία μιας χαρούμενης ζωής.
via enikos
